GİDECEK BİR YER YOK

Çığlıklar, haykırışlar, gölgeler… Sonra korkutan bir sessizlik.  Bir kız ve bir oğlan aynı yerde saklanmaktadır, dışarıdakilerden. Dışarısı artık, herkesin birbirine yabancı olduğu bir yerdir. Bir silah sesi duyulur. Önce konuşmazlar pek. Kutulardan bir duvar örmeye başlarlar ardından. Sonra aralarında diyalog gelişir:

Kız - İki insan arasında görünmez ipler vardır. Görünmez ve gevşek. Hepimiz o iplerle doğarız. Sıkılaştırılabilecek, ya da çözülebilecek gevşek düğümlerden ipler. İplerimizi kimileriyle gevşek bırakır, kimileriyle sıkıca düğümleriz. Yakınlık kurmak, sempati duymak, birine sokulmaya çalışmak, hep bu görünmez iplere attığımız sıkı düğümlerdir.

Oğlan -  Peki ya nefret?

Kız - Nefret, gevşek bırakılmaları gerekiyorken, çözülen düğümler anlamına gelir. Dünyadaki herkesi sevemeyiz. Ama sırf sevmiyor, kabullenemiyor, anlamıyoruz diye çözmeyiz de o düğümleri. Gevşek de olsa orada bırakırız. Çünkü, çünkü…

Oğlan - Çünkü aksi halde düşmanlıktan çözülür o ipler. Düşmanlıktan çözülüp hayatın ayağına dolanırlar.